Op 1 mei stond in de Daily Beast een artikel over de bierbuik, waarin deze de term ‘krachtpens‘ toegedicht kreeg en als “glorieuze uitzondering” aangeduid werd. Het hele artikel lezen, is je tenen krommen tot aan je hielen. Buikvet niet omschreven als het is, namelijk een levensverkortend/bedreigend fenomeen, maar een verheerlijking daarvan als statussymbool voor heren.

Het hele verhaal begon met een openbaar optreden van Prins Albert of Monaco bij het Monte-Carlo Rolex Masters tennis tournament. Prins Albert verruilde zijn jacket voor tennis kledij. “Should have keep your jacket on!” sneerde de roddelbladen in hoofdletters, en “Tennis whites don’t lie.” Volgens de auteur van het stukje ontbreekt het de journalisten dezes aan de fijnere nuances van de mannelijke silhouet.

“Je hebt vet, en je hebt vet. In de mannelijke hiërarchie van overgewicht wat loopt van baby-vet tot ziekelijke vetzucht, is de bierbuik de glorieuze uitzondering.
Waarom ? Omdat het met opzet is. Het komt niet van verwaarlozing of schaamte of onverschilligheid jegens diëten. Het komt van zelf admiratie, ‘naar de duivel ermee‘ vertrouwen.” : raaskalt de auteur Sean Macaulay door.

Historisch romanschrijfster Lucinda Brant, van de zelfde molenwiek een tik meegekregen, benadrukt de 18de eeuw als de gouden eeuw van de krachtbuik, ons bekend als bierbuik.
“Als een heer er één had, koketteerde hij ermee” schrijft ze bij haar collectie van 100 portretten van Europeesche admiralen, aristocraten en ministers in overdadig gevulde vesten.
“Je zelf vereeuwigen met een (bier)buik toonde dat je wel voorzien was/hoog in aanzien.”

Ja, dank  je de koekoek. Dat was dezelfde tijd dat roken nog gezond was en alcohol een betere levensverwachting gaf dan drinken van ‘drink’water. Je buik volvreten betekende gewoon een logisch gevolg van dat je je niet een bult hoefde te werken op het land.
Zoals de vrouwen destijds zo wit mogelijk probeerden te blijven, al dan niet met behulp van immense hoeveelheden poeder, om het verschil met de zongebruinde vrouwen die op het land moesten werken voor de kost te benadrukken.

“Alle groten hebben er eentje op de piek van hun macht: van George Washington tot Tony Soprano“, benadrukt Sean Macaulay nog, om er aan toe te voegen dat eenmaal deze personen geen macht meer hebben, ze de buik zonder ruchtbaarheid weer laten afslanken tot normale proporties,  zoals Bill Clinton.

De term ‘krachtbuik’ wordt geclaimd door de journalist van dit stukje. Zijn hele zienswijze over de bierbuik kan terug gevonden worden in deze zelf-adoratie, waarin hij schrijft hoe hij als carrière jagende journalist snel uitdijde dankzij de waanzinnige veelheid door andere betaalde lunches. De term Krachtbuik werd door hem bedacht als stijlvoller, en hij was verheugd toen een tijdschrift dat overnam in een beschrijving van hem.

“I can take credit for the term “power paunch.” Back in the early ’90s, I was a would-be dashing journalist in Fleet Street with a rapidly expanding waistline thanks to a Mad Men–level of expense account lunches. I coined the phrase as a (cough) stylish justification for running to seed, and still remember my Flashmanesque delight when I was described as “power-paunched” in Private Eye magazine.”

Onderwijl blijft de bierbuik, of krachtbuik (oja? laat hem eens bewegen dan…) een groot probleem, wat de meeste mannen na hun 30ste en vooral 40ste treft. Te weinig bewegen, minder calorieën nodig hebben maar toch hetzelfde eetpatroon en eetgewoontes aanhouden, verminderde testeron productie, kortom, een verminderde verbruik van al die naar binnen geschepte calorieën.

Bierbuik is niet gezond, er is niets maar dan ook niets krachtig of prachtig aan. Dump hem!!

update: Goed stukje in De Standaard “Buikvet bij mannen is een statussymbool“